Bolu Masaj Salonu

 

Beni dinlemeyi bırakmış, omzumun üstünden ileri bakıyordu. Yumruklarımı sıkıp geri döndüm. Bir kuzey Afrikalı. Goutte-d’O/a adım attığımızdan beri bizi izliyordu. Daha çok, beni izliyordu. Bakışlarını üzerimden bir an olsun çekmemiÅŸti. Ne de gülümsemesini. Bizlere hizmetini sunuyordu. Ben, senin karıyı düzmek, eÄŸer istersen. Bende alet dev gibi. Bakabilirsin. O iÅŸi senin adına yapabilirim, eÄŸer sen istersen. Karım düzdürecek birini arıyorsun, biliyorum, sizleri tanırım ben. Bizde insanlar insanlara hâlâ iyi davranmayı sürdürüyor. Orada hâlâ çok eski Fransa’yı yaşıyor insanoÄŸlu. Bu deyimi, ‘eski Fransa’ deyimini bilir misiniz?” Sömürülme edimini sömürüyorsunuz. Omzuma bir elin arkadaşça konduÄŸunu duyumsadım. Bolu Masaj Salonu

Bolu Masaj Salonu

Bir ÅŸey söylemiÅŸ olduÄŸi falan yoktu. Onun yanmda bu leÅŸ kokularını salan bendim, ben, Jacques Rainier, o deÄŸil. Otuz yaÅŸlarmda vardı, inceydi, ayaÄŸma, kalçalarına sıkı sıkıya yapışmış bir blucin giymiÅŸti. Sırtında da, üzerine kabuk gibi geçmiÅŸ, sarı-kırmızı bir tişört vardı. Burada, kendi evindeydi. Bolu Masaj Salonu Demek istediÄŸim, benim içimde kendi evindeydi. Kim bilir yaÅŸamını böyle kazanıyordu. Kadınlardan deÄŸil. Kocalarından. Yabancı proletaryanın syaÅŸamülmesi, syaÅŸamülenler açısından kimi zaman garip biçimlere bürünüyor. Ve syaÅŸamülme alışkanlığını edindiÄŸinizde de, sömürülmeden nihayetinde kazanç saÄŸlamaya baÅŸlıyorsunuz.  “Eski Fransa, eskiden olduÄŸu benzer biçimde, demektir. Ne bileyim, eski oyunlar gibi biraz. Hepimiz, Martinik’te hâlâ 18. Yüzyıl ÅŸarkılarını söyleriz.

 

Laura susuyordu. İncinen gururu, durumu kavrayamaması, benim yabanıllığım, karşılaştığı adaletsizlik yüzünden hemen hemen gaslınden yaşlar boşanacaktı. Kendime karşı duyduğum öfkenin ve kinin dışavuran belirtileri, maskarası çıkmış yüce ilkelere sığman, insanlara yukarıdan bakan insanlara özgü belirtilerdi. Bir yerde patlayacağımızı biliyordum, gene de asansöre kadar ikimizin de kendimizi tutacağımızı düşünüyordum. Bolu Masaj Salonu Gelgelelim, haftalardır her gün giderek kendime daha da yabancılaşıyordum, oysa bir çiftin hayatında, eşlerden birinin, kendine göstermediği sabrı ve hoşgörüyü karşısında-kinden beklemesi kadar insanlık dışı -veya insana özgü, çünkü ne yazık ki bu ikisi bazen aynı kapıya çıkıyor- bir davranış düşünülemez. Elimi anahtara doğru uzatmıştım ve kapıcının yüzündeki ifadenin birden donuklaştığım fark ettim, ki bu onda, her zaman derin bir şaşkınlık içine düşme belirtisidir.